Jakiś czas temu głośnym stała się wypowiedź znakomitego polskiego aktora o młodym pokoleniu diabelsko zdolnych piosenkarek.
W jego stwierdzeniu pojawiło się coś na zasadzie “panny śpiewające o niczym”. Oczywiście po chwili odezwały się owe śpiewające panny, które nie kryły rozczarowania wynikającego z tak ostrych słów tego znakomitego artysty. Można by było rzec, nic nowego. Ludzie najnormalniej komentują to co robisz. Może im się to podobać, bądź nie. Taki jest szoł biznes, taki jest biznes muzyczny. Zdecydowałaś się na pozycję na froncie, nie wiesz, że tam najwięcej pocisków leci ?
Przyznaję, w pierwszej chwili wypowiedź artysty stała się dla mnie w pełni zrozumiała i w myśli przyznałam mu rację. Po chwili jednak odezwał się we mnie bunt i zrodziło się pytanie: Mistrzu, czy twoja wypowiedź sprawi, że te piękne i utalentowane wszechstronnie artystki zaczną śpiewać o czymś ? No nie !
Powszechnie wiadomo, że krytyka oparta na stwierdzeniach: złe, słabe, nijakie nie buduje i nie rozwija. Nasz mistrz doskonale o tym wie !
Czemu się tak zapędził nasz artysta w swej wypowiedzi ? No chyba dlatego, że jako osoba o olbrzymim zmyśle artystycznym i potencjale twórczym obserwuje i doświadcza coraz częściej „bylejakości w powszechnie uznanej wartości”. Tak wiem, to pierwsze drugie wyklucza. Tak właśnie jednak można opisać dzisiejszą sytuację młodych i piekielnie zdolnych na rynku muzycznym.
Scena muzyczna w Polsce obfituje w tak wiele ciekawie zapowiadających się talentów, że trudno w tym urodzaju się nie pogubić. Można odnieść wrażenie, że tego wszystkiego jest po prostu za dużo. W tej obfitości po kolei gubią się wszyscy. Słuchacze, bombardowani gąszczem coraz to nowszych wschodzących gwiazd estrady. Artyści, za wszelką cenę chcący zdobywać kolejne krajowe sceny i zagorzałych fanów. Nasi mistrzowie rzemiosła (pedagodzy, mentorzy, krytycy), próbujący nieustannie udowadniać na młodym muzycznym pokoleniu swój geniusz.
Jakoś naturalnym i nagminnym stał się fakt, że ciągle chcemy budować i kreować wartość czegoś, co już niekoniecznie jest nadal tą główną istotą rzeczy.
To, jakie mamy obecnie szkolnictwo artystyczne, jak wygląda produkcja i promocja muzyczna w Polsce powoduje, że to, co robimy najlepiej w muzyce, to produkujemy „kopiarki” – czyli diabelsko zdolnych muzyków, genialnie odtwarzających swoich muzycznych idoli.
Stąd drogi mistrzu w dużej mierze ta owa „panna śpiewająca o niczym” jest zasługą może nie bezpośredniego, ale pośredniego wkładu wielu cenionych w świecie muzyki i sztuki osobowości. Próbują oni udowadniać na młodych muzykach/artystach swoją wyższość. O machinie finansowej, już nie wspomnę. W końcu, w jaki sposób możemy tworzyć nową jakość i wartość w muzyce jeśli sami ograniczamy się do starych i ponoć sprawdzonych od lat metod uczenia fachu muzycznego i utartych sposobów skutecznego działania w branży muzycznej ? I pytanie, czy te metody, które sprawdzały się trzydzieści, dwadzieścia lat temu nadal są nadal skuteczne i przede wszystkim czy się efektywne ?
Jest taki program „Muzyczna bitwa na głosy”, a ja mam wrażenie, że dziś młodzi zdolni i ponadprzeciętni artyści biją się o te głosy.
Biją się o Naszą (słuchaczy) uwagę i coraz bardziej koncentrują się na pokazaniu innym “słuchaj i patrz, co potrafię” niż na „słuchaj, bo chce Ci coś powiedzieć”. Kształtujemy kopiarki, muzyków do spraw zadaniowych, produkty muzyczne mające wykonać zadanie. W tej grupie są „panny śpiewające o niczym”. Są też ci, co wiedzą, że mają o czym śpiewać i dla kogo, tylko w gąszczu wszystkiego najnormalniej giną.
Nie dziwmy się więc, że coraz więcej w muzyce nas rozczarowuje, a coraz mniej nas przyciąga.
Jeśli nie nauczymy się świadomie odróżniać sztuki od produktu, takie sytuacje będą miały ciągle nagminnie miejsce. Będą one rozczarowywać nas, ale przede wszystkim będą najbardziej krzywdzące dla młodych utalentowanych artystów. A tym przede wszystkim należy pomóc wskazać drogę i być dla nich wsparciem w tak trudnych dziś czasach.
Poznaj mnie bliżej ⇓
https://www.linkedin.com/in/dorota-olech-100787242/
https://www.tiktok.com/@dorota_olech